ความเมตตาของคุณยาย

หลังจากที่เรียนจบและทำงานอยู่ที่จังหวัดเชียงใหม่ได้สักระยะจึงตัดสินใจซื้อบ้านทาวเฮ้าส์โครงการเล็กๆ อยู่ในเขตบ้านสันป่าเลียง ตำบลหนองหอย หากดูจากแผนที่อย่างเป็นทางการจะถูกเรียกว่า บ้านเสาหิน ซอย 5 สมัยก่อนคนอยู่แถวนี้ยังไม่มากเหมือนปัจจุบันถือว่าเป็นเขตบ้านนอก หมู่บ้านจึงถูกรายล้อมด้วยทุ่งนาสามารถมองเห็นรถไฟที่วิ่งผ่านเพื่อเข้าไปยังสถานีเชียงใหม่ได้ ไม่ได้เป็นสภาพหมู่บ้านและอาคารพาณิชย์แออัดยัดเยียดเหมือนเช่นปัจจุบัน ด้วยความที่ถนนผ่านหมู่บ้านที่ผมอยู่เข้าออกได้หลายทางจึงทำให้ปัจจุบันนี้เป็นทางลัดเวลารถติดมากๆบริเวณสี่แยกหนองหอย ถนนมหิดล คนในพื้นที่ส่วนใหญ่มักจะใช้เส้นทางจากถนนมหิดล ผ่านเข้าวิทยาลัยเทคโนโลยีเอเชีย ผ่านหมู่บ้านชัยพฤกษ์ แล้วไปทะลุออกถนนสมโภชเชียงใหม่ 700 ปี เส้นอุโมงค์ใต้ดินก็ได้ หรือจะเลี้ยวขวาไปออกทางโรงพักแม่ปิงถนนต้นยางสายเชียงใหม่-ลำพูนก็ได้

หลังบ้านของผมมีนางฟ้าอยู่องค์หนึ่งชื่อ ยายฟองนวล จะคอยดูแลเอาใจใส่ภรรยาและลูกสาว เวลาผมไม่ค่อยได้อยู่บ้านเพราะโดนผีคาราโอเกาะเข้าสิง ตอนนั้นลูกสาวของผมอายุประมาณ 3-4 ปี กำลังน่ารักคุณยายก็จะมาตะโกนเรียกไปกินข้าวไปกินขนม ภรรยาและลูกสาวผมก็จะเดินอ้อมไปทางหน้าบ้านของคุณยายไปกินไปนอนที่นั่นจนกว่าผีคาราโอเกะจะกลับ เมื่อนึกย้อนกลับไปผมก็ยังขำตัวเองเหมือนกัน ทำไปได้…

เดินอ้อมหน้าบ้านทุกวันเสียเวลา คุณยายเลยอนุญาตให้ทุบรั้วด้านหลังบ้านทำเป็นประตูเล็กๆสำหรับมุดเข้าออกได้ง่ายๆ ทำให้สองแม่ลูกสบายไปเลย 555.

เพื่อป้องกันความเข้าใจที่คลาดเคลื่อน ไม่อนุญาตให้สำเนาข้อความทุกรูปแบบเพื่อไปเผยแพร่ที่อื่น สามารถทำลิงค์มายังเว็บไซต์นี้ได้

พ่อก็รักแม่และลูกที่สุดในโลกเหมือนกันจ๊ะ