ความเมตตาของหลวงปู่

เมื่อประมาณ 25 ปีที่แล้ว สมัยนั้นหลวงปู่จำพรรษาอยู่วัดฟ้าหลั่งทุกครั้งที่ผมไปกราบท่าน หลวงปู่มีเมตตามากแม้ในช่วงหลังร่างกายท่านเริ่มเสื่อมถอยไปตามอายุ แต่ท่านก็มีเมตตาให้เข้าไปกราบขอพรท่าน เมื่อได้เข้าไปกราบหลวงปู่ท่านก็เอามือลูบหัวและเป่าที่กระหม่อมให้จากนั้นท่านก็พูดด้วยความเมตตาว่า “หายโรคหายภัยนะลูก” มาถึงทุกวันนี้ผมยังจำบุญคุณของท่านได้เสมอ

ช่วงนั้นผมยังอยู่ในวัยหนุ่มเรื่องดื่ม กิน เที่ยว ไม่เป็นสองรองใคร ปรกติถ้าได้ออกท่องราตีแล้ว หากแสงทองไม่ส่องปรากฏบนท้องฟ้าก็จะหาทางกลับบ้านไม่ถูกเลยทีเดียว และสมัยนั้นก็ชอบออกท่องราตีบ่อย เรียกได้ว่าวันเว้นวันเลยทีเดียว นี่ก็ยังดีนะที่มีเว้นบ้าง ไม่งั้นก็คงไม่ได้มีชีวิตยืนยาวมาถึงทุกวันนี้

เรื่องอาสวะที่สะสมอยู่ในดวงจิตนั้นจึงไม่ต้องพูดถึง มันมีมากมายมหาศาลเหลือคณานับ หากหลวงปู่ไม่เมตตาให้ผมเข้าไปกราบพร้อมกับเป่าหัวให้ด้วยความเอ็นดูแล้วละก็ ผมอาจจะไม่มีวันนี้ เพราะท่านคือแรงบันดาลใจของผมอย่างมากในช่วงนั้น เวลาผมมีความทุกข์ในใจผมจะนึกถึงหลวงปู่ หาเวลาไปกราบท่าน ซึ่งท่านก็มีเมตตาให้ผมเข้าไปกราบแม้บางครั้งท่านจะอาพาธมีสายน้ำเกลือห้อยอยู่ข้างกายท่านก็ตาม

ผมทำงานเป็นช่างเทคนิคคอมพิวเตอร์ สมัยนั้นคอมพิวเตอร์กำลังเริ่มได้รับความนิยม เริ่มตั้งแต่ เครื่องแอปเปิล Ⅰ, Ⅱ, Ⅲ จนกระทั่งมาถึง เครื่อง IBM PC ช่วงนั้นช่างคอมพิวเตอร์ขาดแคลนอย่างหนัก ผมโชคดีมากที่จบสายฮาร์ดแวร์คอมพิวเตอร์มา ผมจบจาก สถาบันเทคโนโลยีราชมงคล วิทยาเขตภาคพายัพ หรือที่เรียกกันติดปากว่า “เทคโนตีนดอย” พอได้ทำงานกับบริษัทคอมพิวเตอร์ต่างชาติผลตอบแทนดีมาก เงินเดือนดี มีค่าล่วงเวลา โบนัส สวัสดิการมากมาย ซึ่งก็ส่งผลให้ผมใช้ชีวิตอยู่กับโลกแห่งแสง สี เสียง ยามราตีได้อย่างเมามัน …

เพื่อป้องกันความเข้าใจที่คลาดเคลื่อน ไม่อนุญาตให้สำเนาข้อความทุกรูปแบบเพื่อไปเผยแพร่ที่อื่น สามารถทำลิงค์มายังเว็บไซต์นี้ได้

สวนสายลมเมื่อ 20 ปีที่แล้ว